Ik ken Eva al een tijdje en vroeg haar om haar ervaring met Burn-Out voor ons op te schrijven. Dat deed ze.
Burn-Out!
Dat was de diagnose die ik te horen kreeg, nadat ik met vage klachten tijdens mijn vakantie op Ibiza, daar in het ziekenhuis belandde. “Ik moest eerst hard lachen. Ik was 28 en in de bloei van mijn leven! Je kunt geen burn-out krijgen als je van je werk houdt en jong en sterk bent, toch?”
Ik zei nooit “Nee”
Ik werk vanaf mijn 20e op een basisschool “Uit de schoolbanken, vóór de schoolbanken”. Dat was mijn droom, het onderwijs. Al snel voelde ik me als een vis in het water en ik deed mijn werk elke dag met veel plezier. Na werktijd, nam ik nog veel extra klussen op me, ik stikte van de energie. Niets was me teveel. De droom achter mijn droom was ooit eens directeur te worden van een basisschool. Dus behalve dat ik 5 dagen per week het klokje rond werkte voor deze school, ging ik na een paar jaar alweer opnieuw studeren. Ik wilde mijn passie waar maken en ik had dat beeld duidelijk voor ogen: Hard werken, dat hoorde er bij, maar hé…wie deed me wat. Ik had destijds geen relatie en niemand hield me tegen of sprak ooit eens kritisch met me. Ik ging maar door en door en door. De aandacht die ik kreeg van mijn collega’s, familie en vrienden vond ik heerlijk. Iedereen vond het zo knap wat ik deed. Het viel me totaal niet op dat mijn collega’s me nog steeds voor allerlei klussen vroegen en dat ik nog steeds ja zei, terwijl ik fulltime werkte en een pittige studie volgde. Ik vond het nog steeds allemaal leuk.
Toen ik aan het einde van mijn eerste studiejaar hoorde dat er een fusie aankwam tussen 2 scholen, dacht ik in eerste instantie: “O leuk, een nieuwe uitdaging, misschien liggen er kansen voor mij.Toen de fusie na een paar jaar éénmaal een feit was, was ik aan het einde van mijn studie voor Basisschool directeur. Ik zag alleen maar kansen en danste nog steeds door het leven……. Met als kanttekening……ik danste door het leven van maandag tot vrijdag.
Op enig moment werd ik me ervan bewust, dat ik steeds minder afsprak met vriendinnen en familie. De sportschool had ik allang vaarwel gezegd. Waar het precies mis ging weet ik eigenlijk niet. Ik merkte wel dat ik alle afspraken die niet met werk te maken hadden, als verplichting ging voelen. Ik was moe op vrijdagavond. Niet normaal!!!!! Soms zat ik het liefst het hele weekend op de bank. Maar goed, je kunt niet altijd je afspraken afzeggen, dus soms sleepte ik me er heen, maar ervan genieten deed ik niet. Gelukkig kwam de heerlijke lange zomervakantie eraan.
Het licht ging uit
“In de eerste week van die vakantie vloog ik met vriendinnen naar Ibiza, dit was al maanden eerder gepland en ik wilde geen spelbreker zijn. Ik wist ook dat, hoewel het niet zo voelde, het goed voor me zou zijn. We zaten een half uurtje in het vliegtuig en ik kreeg vage hoofdpijn en zag alles wazig. Ik weet nog dat ik dacht dat ik nodig aan een bril moest. Ik wilde er geen aandacht aan besteden, ik had immers vakantie en na de vakantie zou ik wel eens naar een opticien gaan. Maar ik bleef dagen lang ‘wazig’ zien in combinatie met lichte hoofdpijn. En op een dag was het ook plotseling helemaal weg. Tot op die zaterdagmiddag in Ibiza. Ik had met mijn vriendinnen afgesproken om naar het strand te gaan. En oprecht, daar had ik zin in. Ik had mijn strandtas ingepakt en stapte bij een vriendin achterop één van de scooters die we daar gehuurd hadden en plotseling “BAM” het was alsof het licht uitging. Ik zag bijna niets meer en kon geen kleuren meer onderscheiden. Echt bizar. Ik schrok me dood en ik werd snel naar het ziekenhuis gebracht.
Ik kon niet stoppen met huilen
“Vier uur later waren we weer in ons hotel. ‘Stress en misschien zelfs Burn-out’ was het antwoord van de arts aldaar. Ik was zo boos! Wat wist die arts nou van mijn leven. Hij kende me niet eens. Mijn vriendinnen lieten me geen moment meer alleen. Volgens hen eiste ik altijd veel te veel van mezelf: mijn fulltime job plus al die extra klussen én een studie. O ja, ook nog een schoon en opgeruimd huis, anders kon ik niet ontspannen….dacht ik. Ik worstelde me nog door die tweede week Ibiza heen en was blij toen we eindelijk konden gaan. De dag nadat ik weer thuis was in mijn huisje begon ik met huilen. Ik kon niet meer stoppen. Ik huilde dagen, weken lang. Mijn vakantie duurde zes weken en ik was grotendeels alleen, dus niemand die mijn worsteling zag. Als ik al iemand sprak deed ik alsof het wel goed ging. In de vier weken dat ik nog vakantie had, kreeg ik last van mijn maag en darmen. Of ik zat de hele dag op het toilet of ik kon een hele week niet. Mijn maag deed echt pijn, alsof er een steen in zat. En ook ging ik weer wazig zien. Wat was er met me aan de hand?????!!!!
Naar de huisarts, psycholoog en coach
Ik ging naar de huisarts, die me aandachtig aanhoorde en onderzocht. Zijn conclusie Burn-Out! Ik was 28! Je kunt niet burn-out raken als je van je werk houdt, toch?”
Later bleek dat het niet alleen aan mijn werk lag. Beter worden was een lang proces en ik móest me ziek melden. Dat vond ik zo erg. Ik faalde, althans dat voelde ik zo. Ik was nóóit ziek, stond altijd klaar voor iedereen. Ik was toch die Eva die de hele wereld aankon? Ik kwam via de werkgever terecht bij een bedrijfspsycholoog en die adviseerde me om naar een coach te gaan. Dat bleek een goede zet. Ik vond een coach bij me in de buurt en die hield me heel liefdevol, zo vaak als nodig was, een spiegel voor. We hadden een klik en dat kwam het vertrouwen in haar ten goede. Toen ik er éénmaal van overtuigd was dat ik echt mijn mind-set moest veranderen heb ik ook letterlijk al haar adviezen opgevolgd. Ik ben ruim twee maanden niet naar mijn werk gegaan. De eerste weken heb ik super veel geslapen. Ik sliep rustig veertien uur of langer. En de volgende nacht weer. Mijn coach adviseerde me ook om te gaan bewegen. Wandelen of fietsen en yoga. Fietsen lukte niet meteen want ik zag nog steeds een beetje wazig en kon niet snel genoeg reageren op het verkeer. Maar wandelen, zeker in de natuur, dat kon ik uren. Heerlijk het bos in. Ik mocht ervaren dat de natuur helend werkt. Qua yoga ben ik helemaal om. Ik dacht altijd dat het “geitenwollensokkerig” was, maar mijn yogadocente was heel aards en met humor. Later ben ik weer naar de sportschool gegaan. Ik moest echt heel rustig opbouwen. Dat was nieuw voor me, want ik ging altijd als een dolle tekeer. Nu echter heel rustig en luisterend naar mijn lijf.
Tijd voor jezelf
Ik werd me er enorm van bewust dat ik veel te weinig tijd nam voor mezelf. Een avond met vriendinnen zag ik vroeger als ontspanning. Maar de laatste tijd zag ik alle “leuke” dingen als een last. Ik moest leren om af en toe nee te zeggen tegen mijn collega’s als ze me weer eens ergens om vroegen. Leren om een avond op de bank te zitten en gewoon tv te kijken. Ik kreeg van mijn coach als opdracht om op te schrijven wat mij ontspanning geeft. Ik wist dat dus echt niet! Nu wel…. Lekker koken voor mezelf of vrienden, een wandeling, even de stad in om te shoppen, boekje lezen, de sauna, enz. Ik begon overigens niet meteen weer fulltime met werk. Ik heb nog zeker een half jaar parttime gewerkt en zo had ik tijd om te voelen waar mijn grenzen liggen. Mijn collega’s en werkgever vonden het prima. Ik liet zoveel mogelijk de stress van de fusie aan me voorbij gaan en het leek alsof mijn collega’s me “uit de wind hielden” Ik hoorde later van een aantal collega’s dat ook zij eens Burn-out waren geweest in de periode vóórdat ik op school werkte. Tijdens de fusie liepen veel van mijn collega’s ook rond met enorm veel stress en ik hield mijn hart vast voor hen. Ik deed wat ik moest doen en ging dan snel weer naar huis, om zo min mogelijk van die negatieve energie op te nemen. Ondertussen is het weer rustig op het werk. Iedereen heeft zijn/haar plek weer gevonden. Gelukkig.
Ik ben er weer
“Ik werk inmiddels vier dagen per week. Mijn studie rond ik over een tijdje af, heb uitstel aangevraagd en gekregen. Maar ik wacht nog even met solliciteren op een functie als directeur van een basisschool. Het is nog steeds mijn droom, maar het kan wachten. Ik ben nog jong en heb tijd genoeg. Ondertussen heb ik méér dromen. En die hebben te maken met mij als mens en niet als carrière-tijger. Ik wil ontspanning in mijn leven, sporten, genieten van de mensen om me heen en ja….ook eens gaan nadenken over een nieuwe relatie. Ik heb mijn grens leren kennen en sta veel bewuster in het leven. Wat een enorme winst. Ik heb veel moeite moeten doen om er bovenop te komen, maar nu kan ik zeggen….ik ben er weer!
Met veel energie, Eva
